سابقه تلاش برای مقابله با مرگ به قدمت تاریخ بشری بر میگردد. طی قرون و اعصار گذشته،انسان روش های مختلف و جالبی برای احیاء اشخاص مشرف به مرگ و بازگشت به حیات افرادی که دچار مرگ های ناگهانی شده اند بکار برده است. 
پاراسلسوس(Paracelsus) اولین کسی بود که استفاده از دم آهنگری را برای دمیدن در ریه اشخاصی که دچار مرگ ناگهانی شده بودند بکار برد. این روش حدود 300 سال در اروپا متداول بود.
 برای اولین بار در سال 1960 میلادی ماساژ خارج قلبی به منظور کاهش تعداد مرگ و میرهای ناگهانی در خارج از بیمارستان در آمریکا معرفی گردید.
لوله گذاری داخل تراشه نیز برای اولین بار در سال 1788 میلادی از راه دهان و بینی بطور جداگانه توسط کیت و گراوسند انجام شد.
تجویز مایعات وریدی برای درمان شوک در دهه 1930 روی کار آمد.
ماساژ قلبی در سال 1960 به بعد رواج یافت.تحقیقات در مورد احیای مغزی از سال 1970 به بعد شروع شد.
در سال 1947 کلود بک برای اولین بار موفق به انجام دفیبریلاسیون الکتریکی قلب یک بیمار هنگام توراکوتومی گردید.
اولین دفیبریلاسیون الکتریکی قلب از خارج در سال 1956 توسط زول انجام شد.
 لاردال در سال 1958 وسایل و مدلهای مصنوعی مختلف آموزشی احیاء قلبی – ریوی را ارائه داد.
سیستم CPR کلاسیک مربوط به سالهای 1960 به بعد است و CPCR مدرن مربوط به سال 1970 به بعد می باشد.
نخستین دستورالعملهای احیاء قلبی ریوی به صورت مدون در سال 1960و آخرین دستورالعمل های احیاء نیز که شامل تغییرات اساسی و مهمی در زمینه احیاء شده است، در سال 2005 میلادی منتشر گردید.